سبک آذری در معماری و ویژگی ها و بناهای آن

 Vote: 4 person
سبک آذری در معماری

سبک آذری از برترین شیوه‌های معماری سنتی ایران پس از ورود اسلام است. طول عمر این سبک عمدتاً مصادف با حکومت مغول‌ها از جمله ایلخانان و تیموریان بود. به همین خاطر، به این شیوه، سبک مغول یا ایرانی – مغول هم گفته می‌شود. این شیوه معماری از تنوع بسیار بالایی برخوردار بوده و بناهای متعددی بر اساس آن ساخته شده است. گنبد سلطانیه، مسجد امیر چخماق و مسجدی علیشاه تبریز برخی از بناهای مهم ساخته شده به این شیوه هستند.

سبک آذری در معماری ایرانی به گونه‌ای پیوند دهنده شیوه رازی در زمان قبل از پیداش خود و معماری اصفهانی به شمار می‌آید. از نظر کارشناسان برترین و متنوع‌ترین سبک معماری محسوب می‌شود. این شیوه از نظر زمانی دو دوره مختلف را در بر می‌گیرد که در هر یک، خصوصیات ویژه‌ای را ثبت کرده است. در این مقاله به تاریخچه و ویژگی‌های شاخص معماری آذری و همچنین تعدادی از برترین بناهای به جا مانده از این شیوه پرداخته شده است.

سبک معماری آذری چیست؟

شیوه معماری آذری با گذر از سبک رازی روی کار آمد و تحولات گسترده‌ای در معماری ایرانی ایجاد کرد. با توجه به این که اولین ساختمان‌های به این سبک در منطقه آذربایجان احداث شدند، این شیوه به نام معماری آذری معروف شد. البته از آنجا که دوران اجرای سبک آذری بیشتر همزمان با حکومت مغول‌ها بود، با نام‌های معماری مغول یا ایرانی – مغول هم شناخته می‌شود. تنوع بالا در معماری از ویژگی‌های مهم این شیوه محسوب می‌شود که با سایر سبک‌های سنتی قابل قیاس نیست.

بهره‌گیری از هندسه در طراحی معماری، توجه به تناسبات عمودی بنا، تنوع و گوناگونی طرح‌ها، ساخت بنا در ابعاد بزرگ مانند مسجد علیشاه و گنبد سلطانیه برخی از مهمترین ویژگی‌های این سبک معماری می‌باشند. اکثر مدارس و مساجد ساخته شده با این شیوه معماری دارای تهرنگ چهار ایوانی با میانسرا هستند. تزئينات به کار گرفته شده در سبک آذری هم بسیار چشم‌نواز است. گچبری و استفاده از کاشی‌های زرین فام و نقش برجسته، رایج‌ترین ابزارهای تزئين بناها در این شیوه معماری به شمار می‌آیند.

تاریخچه سبک معماری آذری

شروع این شیوه معماری را می‌توان دوره اول پس از حمله مغول و هم زمان با آغاز حکومت هلاکو دانست. در ابتدای حمله این قوم وحشی به ایران، بسیاری از بناها، آثار هنری، مکان‌های علمی و کتابخانه‌ها به صورت کامل از بین رفت. در واقع، هر چه ایرانیان از دوره پس از حمله اعراب رشته بودند، با این هجوم جدید به کلی پنبه شد! با این حال، پس از مدتی مغول‌ها کم کم با فرهنگ غنی ایرانی آشنا شده و تحت تاثیر آن قرار گرفتند. به همین خاطر، تصمیم به ترمیم و بازسازی ویرانی‌هایی گرفتند که نیاکان‌شان به وجود آورده بودند. اگر چه نیاز به خانه، کاخ،‌ گرمابه و موارد این چنینی دیگر هم در این تصمیم بی‌تاثیر نبود.

به این ترتیب، حاکمان مغول، معماران ایرانی را از سرزمین‌های جنوبی فرا خواندند. با ترکیب ویژگی‌های معماری مرکز و جنوب ایران با روش‌های بومی موجود در منطقه آذربایجان، شیوه جدیدی در معماری ایرانی با نام سبک آذری ظهور کرد. دلیل اصلی این نام‌گذاری، شروع به کارگیری آن در منطقه آذربایجان بوده است. البته شیوه معماری آذری خود دارای دو دوره تاریخی می‌باشد. ویژگی بناها و ساختمان‌های هر یک از این دوره‌ها تا حدودی با یکدیگر متفاوت است.

دوره‌های مختلف استفاده از سبک معماری آذری به شرح ذیل است.

دوره اول

دوره اول با حکومت هلاکوی مغول آغاز شد و بیش از ۱۰۰ سال به طول انجامید. به عبارتی، از اواسط قرن هفتم شروع و تا دهه آخر قرن هشتم ادامه پیدا کرد. در این زمان پایتخت ایلخانان مراغه بود. به همین خاطر، معماران ایرانی از سایر سرزمین‌ها به این قسمت فرا خوانده می‌شدند. سبک آذری در این دوره حدود ۸۰ سال را با قدرت پشت سر گذاشت و ۲۰ سالی را هم با ضعف سپری کرد. در نهایت، با یورش تیمور به صورت کامل پایان یافت.

دوره دوم استفاده از سبک آذری در معماری

دومین دوره به کارگیری شیوه آذری در معماری ایران مربوط به زمان حکومت تیموریان و پایتختی سمرقند است. تیمور که به هنر علاقه زیادی داشت، هنگام حمله به سرزمین‌های مختلف، هنرمندان و صنعتگران را جمع کرده و روانه پایتخت می‌کرد. سبک آذری پس از تیمور و در دوره حکومت جانشینان وی از جمله شاهرخ، الغ بیک، میرزا بایستقر و سلطان حسین بایقرا هم ادامه داشت. با این حال، عصر شکوفایی معماری در این دوران مربوط به زمان حکومت شاهرخ پسر تیمور می‌باشد. در آن دوره، معماران مشهوری همچون قوام‌الدین و زین‌العابدین شیرازی موظف به ساخت بناهایی در سرزمین خراسان شدند.

ویژگی و خصوصیات معماری آذری

بدون شک، ویژگی‌های شیوه معماری آذری با سبک‌های سنتی قبل از خود یعنی خراسانی و رازی بسیار متفاوت است. حتی می‌توان این شیوه را برترین و متنوع‌ترین سبک در روش‌های سنتی معماری ایرانی به حساب آورد. برخی از مهمترین ویژگی و مشخصه‌ های معماری آذری عبارتست از:

  • بهره‌گیری بیشتر از هندسه در طراحی بناها
  • استفاده از هندسه و تنوع در طراحی تهرنگ ساختمان‌ها، در نهاز و نخیر (به ترتیب یعنی بیرون زدگی در کالبد و تو رفتگی آن) کاملا نمایان است.
  • ایجاد ساختمان‌هایی با ابعاد بزرگ که در شیوه های معماری قبلی همتا ندارد.
  • در سبک آذری، انواع نقشه با میانسرای چهار ایوانی برای مساجد و مدرسه‌های به کار رفته است.
  • در این شیوه معماری، نما از سفت‌کاری جدا شده است. یعنی ابتدا سفت‌کاری ساختمان با آجر، خشت و سنگ انجام و در ادامه نماسازی انجام می‌گرفت. (در سبک رازی، آجرکاری بنا همزمان با سفت‌کاری انجام می‌شد.)
  • رفته رفته از به کارگیری آجر برای تزئینات کاسته و به جای آن از کاشی استفاده می‌شد.
  • تنوع بسیار بالایی در رنگ کاشی های وجود داشت که از مهمترین آن ها می‌توان به فیروزه‌ای، آبی، سفید، شیری، زرد، زعفرانی و سبز شفاف اشاره کرد.
  • استفاده از کاشی تراش یا معرق و کاشی هفت رنگ.
  • ساخت گنبدهای دو پوسته مرتفع در سبک آذری.
  • پیدایش گنبدهای سه پوسته مانند آرامگاه گوهرشاد.
  • افزایش ارتفاع اتاق‌ها و تالارها نسبت به اندازه افقی‌شان.
  • حجم های موزون و رعایت تناسب در پلان و نما.
  • در این شیوه معماری، ایوان‌ها بلندتر، مناره‌ها به هم نزدیک‌تر و ستون‌ها باریک‌تر شدند.
  • توسعه محراب‌های گچبری شده که در محراب الجایتو به اوج خود می‌رسد.
  • مهارت عالی در انواع گچبری به خصوص برای آراستن مقرنس‌ها.

نیارش در سبک معماری آذری

در دوره اول روی کار آمدن معماری آذری، شیوه‌های معماری قبلی و معماری بومی آذربایجان ترکیب شده و از چفت کلیل آذری در ساخت بناها استفاده می‌شد. در ابتدای استفاده از این شیوه، چفت ۵ و ۷ با نسبت ۵/۷ اشتباه گرفته شد. از این رو، چفت را به گونه‌ای زدند که نسب بلندا به نیمه دهانه ۵ به ۷ می‌شد. به همین خاطر، چفت حاصل پایداری چفت ۵ و ۷ را نداشته و زیر بار ترک می‌خورد. این اشتباه در طراحی چفت ۵ و ۷ در ادامه توسط قوم الدین و زین العابدین شیرازی برطرف شد.

به کارگیری چفت چمانه هم در این شیوه معماری بسیار رایج است. چفت پایه در طاق آهنگ ایوان مسجد جامع یزد، چمانه است. به گنبدهایی که با چفت چمانه زده می‌شوند، سبویی می‌گویند که گنبد سلطانیه نمونه‌ای از آن به شمار می‌آید. در سبک آذری از چندین نمونه طاق استفاده می‌شد که طاق آهنگ، کلمبو و تویزه مشهورترین نمونه‌های آن است. ساقه گنبدها هم به دو صورت گریو و اربانه ساخته می‌شد که در برخی موارد بلندای گریو تا ۱۰ متر هم می‌رسید. گنبد حرم اما رضا (ع) نمونه‌ای واضح از آن است.

نیارش در سبک معماری آذری

آرایه در سبک معماری آذری

در شیوه معماری رازی، سفت کاری و نمای بناها به صورت همزمان انجام می‌گرفت. اما این موضوع در معماری آذری تغییر کرده و سفت‌کاری از نما جدا شد. به این ترتیب که ابتدا ساختمان را با خشت، آجر، سنگ لاشه یا کلنگی و سایر موارد این چنینی می‌ساختند و سپس آمود و نماسازی به آن افزوده می‌شد. نمای ساختمان‌ها در ابتدای سبک آذری هم عمدتاً با آجر یا گچ اندود و نقاشی آن انجام می‌گرفت. ولی کم کم کاربرد آجر در نما کاسته شده و جای خود را به کاشی یا سفال لعابدار و سفال نگاری با نگاره‌های برجسته داد. استفاده از کاشی تراش یا معرق هم در این دوره برای نمای ساختمان‌ها رایج شد. در دوره دوم این سبک هم از کاشی‌های هفت رنگ و خشتی جهت نمای برخی بناها استفاده می‌شد.

آرایه در سبک معماری آذری

گنبد در سبک آذری

در این شیوه معماری گنبد از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و تا حدودی نسبت به سبک قبل تکامل یافته است. برای مثال، از گنبدهای دو پوسته و سه پوسته هم در بناهای ساخته شده به این شیوه معماری استفاده می‌شد. چفت چمانه در ساخت گنبدها در این سبک کاربرد داشته و به گنبدهای با این روش ساخت، سبویی می‌گفتند که گنبد سلطانیه نمونه‌ای از آن‌ها می‌باشد. برای ایجاد گنبدهای گسسته در سبک آذری، روی آهیانه آن دیوارهایی به نام خشخاشی می‌ساختند که خود گنبد بر روی این دیوارها سوار می‌شد. پایه یا ساقه گنبد در این شیوه هم عمدتا به دو شکل گریو و اربانه ساخته می‌شد که ارتفاع گریو گاها به ۱۰ متر می‌رسد. این ویژگی در گنبد حرم امام رضا (ع) کاملا مشخص است.

گنبد در سبک آذری

بناهای سبک آذری

شیوه آذری یکی از برترین سبک های معماری در ایران است که بناهای متعددی بر اساس آن ساخته شده است. بیشتر این ساختمان‌ها در کنار شکوه و عظمتی که دارند، از تزئینات چشم‌نوازی هم برخوردارند. بسته به این که بناهای سبک آذری در دوره اول یا دوم این شیوه معماری ایجاد شده باشند، تزئينات‌شان تا حدودی با هم فرق دارد. در این بخش، برخی از مهمترین بناهای ایجاد شده به این سبک معرفی و به اختصار توضیح داده شده است.

  1. گنبد سلطانیه
  2. مسجد علیشاه تبریز
  3. بقعه شیخ صفیه الدین
  4. حرم امام رضا (ع)
  5. مسجد گوهر شاد
  6. مسجد جامع یزد
  7. مسجد کبود تبریز
  8. مسجد و میدان امیر چخماق یزد
  9. گور امیر تیمور
  10. آستانه شاه نعمت الله ولی
  11. مدرسه غیاثیه خرگرد

 

1- گنبد سلطانیه

این بنا یکی از باشکوه‌ترین ساختمان‌های ایجاد شده در شیوه آذری و حتی کل معماری ایران به شمار می‌آید. گنبد سلطانیه در شهری به همین نام و حدود ۴۰ کیلومتری شهر زنجان واقع شده و نقطه عطفی در فن معماری ایرانی است. ساخت این بنا در زمان حکومت الجایتو یا سلطان محمد خدابنده انجام و حدود ۹ سال (۷۰۴ تا ۷۱۳ هجری) به طول انجامیده است. قطر دهانه گنبد حدود ۲۵ و نیم متر و ارتفاع آن ۵۳ متر می‌باشد که بسیار فوق العاده است. بنا از نظر هندسی دارای هشت ضلع می‌باشد که طول هر ضلع آن ۱۷ متر است.

گنبد سلطانیه به شکل دو پوسته پیوسته ساخته شده و بزرگ‌ترین گنبد ساخته شده به این سبک در ایران است. به قوس این گنبد، چماخه و خود آن سبویی گفته می‌شود. گنبد در این بنای فاخر سبک آذری بر روی دنده‌های باربر قرار گرفته و از کاشی‌های فیروزه‌ای رنگ جهت تزئین آن استفاده شده است. تعادل، نسبت‌های هماهنگ و به کارگیری ترکیب رنگ‌ها با ورقه طلا از ویژگی‌های تزئنات داخلی این بنا محسوب می‌شوند. به طور کلی، گنبد سلطانیه را می‌توان یکی از شاهکارهای معماری آذری و ایرانی دانست.

2- مسجد علیشاه تبریز

این مسجد سال ۷۲۲ هجری قمری به دستور علیشاه گیلانی در شهر تبریز ساخته شد. حیاط و ایوان مسجد علیشاه بسیار گسترده بوده و از این نظر در میان مساجد اسلامی کم نظیر است. دهانه ایوان این مسجد حدود ۳۰ بوده که به دلیل اشتباهاتی در نیارش فرو ریخته است. با توجه به وسعت این مجموعه ایجاد شده به سبک آذری، در دوره‌های مختلف از آن استفاده‌های گوناگونی صورت می‌گرفته است. برای مثال، در زمان قاجار از این مسجد به عنوان انبار غلات و مهمات استفاده می‌شد. به همین خاطر، حصاری دور آن کشیدند که باعث شد این بنا را با نام ارگ علیشاه هم بشناسند.

این مسجد از بخش های مختلفی تشکیل شده که شامل میانسرایی بزرگ، مدرسه، مناره، برج، سه درگاه ورودی و ساختمان‌هایی دیگر بوده است. البته در حال حاضر فقط دیواره جنوبی برج پابرجا مانده و اکثر بخش‌های آن در گذر زمان تخریب شده‌اند. بدنه مسجد علیشاه به شکل یکپارچه و با روش راسته کاری آجر کاری شده است. پلان اصلی آن هم به شکل ایوان و طاق‌بند می‌باشد. اسکلت آجری این بنا هم به شکل شناژ تخته‌ای بوده که با روش صندوقه چینی وزن آن را کاهش داده‌اند.

3- بقعه شیخ صفی الدین

یکی دیگر از آثار بسیار زیبای سبک آذری، بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی است که در قرن هشتم هجری ایجاد شده‌اند. این مجموعه دارای چهار گنبد شامل گنبد الله الله، گنبد شاه اسماعیل، گنبد حرم خانه و گنبد چینی است. آرمگاه شیخ صفی‌الدین در گنبد الله الله و آرمگاه شاه اسماعیل اول هم در گنبد شاه اسماعیل این بقعه قرار گرفته اند. مسجد جنت سرا، تالار دارالحفاظ، دارالحدیث، صحن اصلی، محوطه شهیدگاه، خانقاه و حیاط باغ برخی دیگر از مکان‌هایی هستند که در محوطه این مجموعه واقع شده‌اند. در ادامه دوران صفویه هم به دلیلی احترامی که به شیخ صفی قائل بودند، بخش‌های دیگر مانند مقبره‌‌ی شاهزادگان، ایوان بزرگ، مقبره‌‌ی مادر شاه‌ طهماسب، قندیلخانه، نانواخانه و نقاره‌ خانه به این مجموعه افزوده شد.

مهمترین بخش این مجموعه ساخته شده به سبک آذری، گنبد الله الله است که بر روی آرمگاه شیخ صفی الدین قرار گرفته است. دلیل نام گذاری این گنبد هم، نگارش نام خدا بر گرداگرد آن می‌باشد. پلان این آرامگاه از داخل به صورت هشت ضلعی منظم و از بیرون به صورت استوانه‌ای است. یکی دیگر از قسمت‌های برجسته این بقعه مربوط به عمارت چینی خانه است که در زمان شاه عباس به مجموعه اضافه می‌شود. فضای داخلی چینی خانه که با روش تنک بری تزئین گردیده، بعدها به عنوان الگوی کاخ عالی قاپو در نقش جهان مورد استفاده قرار گرفته است.

4- حرم امام رضا (ع) از بناهای سبک آذری

قدیمی‌ترین بخش حرم امام رضا (ع) با معماری سبک آذری ساخته شده است. این بخش، ساختمانی چهار گوشه است که دو پهلوی آن نزدیک به ۱۰ متر است. مسجد گوهرشاد در بخش جنوب غربی و صحن عتیق در شمال شرقی این بخش قدیمی قرار دارد. بنای حال حاضر حرم امام، قبل از شهادت ایشان به عنوان مدفن هارون الرشید و به دستور مامون ساخته شده و با نام بقعه هارونیه شهرت یافت. اما پس از شهادت امام رضا و دفن ایشان در این حرم، طی حکومت‌های مختلف از جمله سامانیان، دیلمیان و غزنویان بارها مورد مرمت قرار گرفت و تزئیناتی به آن افزوده شد. ساخت گنبد در حرم برای اولین بار در دره سلجوقیان انجام گرفت و با کاشی‌کاری، آینه‌کاری و مقرنس‌های زیبا تزئین شد.

5- مسجد گوهر شاد

مسجد گوهرشاد از جمله بناهای مربوط به دوره دوم سبک معماری آذری است. این دوره که از زمان حکومت تیموریان آغاز گردید، با تحولات زیادی همراه بود؛ بخصوص در تزئینات بناها و استفاده از کاشی کاری. این مسجد توسط استاد قوم الدین شیرازی ساخته شده است. دستور ساخت آن را گوهرشاد همسر شاهرخ صادر کرد. زمان ساخت این بنا را بین سال های ۸۰۸ تا ۸۲۱ هجری قمری می‌دانند. مسجد گوهرشاد دارای میانسرای چهار ایوانی بوده که یکی از ایوان‌های آن طاق آهنگ داشته است. گنبد این مسجد به صورت دو پوسته و تمام گسسته ایجاد شده و مناره‌های آن ضخیم و برج مانند هستند. ارتفاع گنبد ۴۱ متر و ارتفاع هر یک از مناره ها هم ۴۳ متر می‌باشد.

6- مسجد جامع یزد

این بنا از جمله مساجد تک ایوانی است که گنبدی دو پوسته دارد. ساخت این مسجد در طول ۱۰۰ سال انجام گرفته است و حتی در دوره های بعد تا زمان قاجار هم نسبت به تکمیل آن اقدام شده است. بنای گنبدخانه و بخش پیرامون آن زیباترین قسمت‌های مسجد را تشکیل می‌دهند. این بخش در زمان ایلخانان ساخته شد. سر در رفیع و بلند این مسجد جامع یزد هم در زمان شاهرخ و حکومت تیموریان ایجاد شد. نمای بلند ایوان مسجد را هم مجموعه‌ای تزئینات کاشی معرق، نقش‌های اسلیمی و گیاهی و گره چینی پوشش می‌دهد.


لطفا به این مطلب امتیاز دهید و ما را در بهینه کردن مطالب یاری نمایید.
one star rate
%25
two star rate
%0
three star rate
%50
four star rate
%0
five star rate
%25
 میانگین رای: 4 نفر

نظرات ( 0 )


ارسال پیام