بادبند دیواری، بسته به طراحی سازه و منطقهای که سازه در آن ساخته میشود، میتواند اشکال مختلفی به خود بگیرد. انواع مختلفی از مهاربند وجود دارد. میزان استفاده از مهاربند و نوع روش مهاربندی، در شرایط و مناطق مختلف متفاوت است و بر اساس قوانین بینالمللی ساختمان، مشخص و تعیین میشود. میزان بادبند با توجه به میزان لرزهخیزی و سرعت باد منطقه نیز تعیین میشود. انواع بادبندها عبارتند از:
- همگرا که شامل مهاربندهای قطری، قطری منفرد، ضربدری، هفتی و هشتی و شورون است.
- واگرا.
هر یک از انواع مذکور در ادامه توضیح داده شده است.
1- مهاربند قطری منفرد
مهاربند قطری منفرد یا مورب منفرد (Single diagonal bracing) که مثلثی نیز نامیده میشود از سازه در برابر کشش و فشارش محافظت میکنند.
2- بادبند متقاطع یا ضربدری
مهاربند متقاطع (Cross-bracing) یا ضربدری (X-bracing) دو عضو مورب است که از نقطۀ مرکزی هم عبور میکنند. از این بادبند فقط زمانی استفاده میشود که مقاومت در برابر کشش لازم است. زیرا بسته به جهت بار، یک مهاربند برای مقاومت در برابر نیروهای افقی عمل میکند. برای ساخت بادبندهای ضربدری اغلب از کابلهای فولادی استفاده میشود. استفاده از آن فضای موجود را در داخل دهانه محدود میکند و حدأکثر خم را در تیرهای کف ایجاد میکند. علاوه بر کابل فولادی، در برای ساخت آنها میتوان از مقاطع تک نبشی، تسمه و میلگرد نیز استفاده کرد.
3- مهاربند V و V معکوس یا شورون
بادبند V یا هفتی شکل، از دو عضو مورب تشکیل شده است که از دو گوشه بالای یک عضو افقی امتداد یافته و در نقطه میانی تیر افقی پایین قرار میگیرد و شکل V را ایجاد میکنند. بادبند V معکوس یا شِورون (Inverted V-bracing or chevron bracing) شکل دیگری از مهاربند V شکل است که با عنوان بادبند هشتی شکل نیز شناخته میشود. هر دوی این بادبندها با خم شدن عضو تیر افقی در برابر بار، باعث مقاومت سازه میشوند. تفاوت بادبند هفتی شکل با بادبند هشتی شکل یا همان شورون این است که مهاربند هفتی میبایست به فونداسیون متصل شود اما این حالت در مورد مهاربند شورون الزامی نیست. در نتیجه، اجرای شورون اندکی سادهتر است و در طراحی معماری نیز محدودیتی ایجاد نمیکند. از این رو، دست طراح برای ایجاد طرح مورد نظر باز است.
4- بادبند زانویی یا K
مهاربند زانویی یا K (K-bracing) به بخش میانی ستونها متصل میشود و یک طرح K شکل ایجاد میشود. این مهاربندها انعطافپذیری بیشتری برای دهانهها ایجاد میکنند و تیرهای کف با این گزینه کمترین خم شدن را خواهند داشت. با این حال، بادبند K گزینه مناسبی برای مناطقی که از نظر لرزهخیزی فعال هستند، نمیباشد. زیرا در اثر فشارش بر تسمه فولادی، احتمال شکستن و خراب شدن ستونها زیاد است. بنابراین، از بادبند زانویی در سازههایی استفاده میشود که به لحاظ اهمیت، در درجه کم و متوسط قرار میگیرند. اهمیت ساختمانها بر اساس مبحث ششم مقررات ملی تعیین میشود. در شکل زیر، تصویری شماتیک از بادبند زانویی و سه نوع دیگر از بادبندهای همگرا نشان داده شده است.
مهاربند واگرا
از مهاربند واگرا یا گریز از مرکز (Eccentric bracing) معمولاً در مناطقی که به لحاظ شرایط زمینشناختی لرزهای، فعال هستند (مناطق با لرزهخیزی کم و متوسط) استفاده میشود. با به کارگیری آن، میتوان دربها و راهروها را مهاربندی کرد. همانند مهاربند V، اعضای این بادبند نیز در یک نقطۀ مرکزی در اتصال بالا به هم میرسند و در آنجا قرار میگیرند. در مهاربند واگرا، مقاطع فولادی در دو نقطه جداگانهای از یک تیر، به آن متصل میشوند. بنابراین، پیوند بین اعضای مهاربند انرژی حاصل از فعالیت لرزهای را از طریق تغییر شکل پلاستیک جذب میکند.
برخلاف بادبند گریز از مرکز، در باد بند همگرا، اعضای بادبند در یک نقطه به هم میرسند. این نقطه ممکن است در وسط قاب یا وسط تیر باشد. استفاده از این نوع بادبند در مناطقی که به لحاظ لرزش فعال هستند، کارآمد است. جهت دریافت اطلاعات بیشتر، در به مقالۀ تفاوت مهاربند همگرا و واگرا مراجعه نمایید.